Mutluluğun formülü var mı?

Hepimiz mutluluk ve mutsuzluk üzerine düşünmüşüzdür mutlaka. Bizi nelerin mutlu, nelerin mutsuz ettiğini tespit etmeye çalışmış, bu tespitlerden bazılarının tamamen bize özgü olduğunu, bazı noktalarda ise neredeyse tüm insanlığın uzlaştığını görmüşüzdür. Kimi bir iş kurarak, kimi anlamlı bir ilişkiye sahip olarak, kimi de bir fincan kahve eşliğinde film izleyerek,kimi de çalışarak mutluluğunu körüklemeye çalışıyor.Ne var ki mutluluğun tanımı her insan için farklıdır. Mutluluk, TDK sözlüğünde “Bütün özlemlere eksiksiz ve sürekli olarak ulaşılmaktan duyulan kıvanç durumu, ongunluk, kut, saadet, bahtiyarlık, saadetlilik” olarak tanımlanmakta olup, şimdiye dek sayısız değişik tanımları yapılmış görece ve göreli bir kavramdır ve bizler ancak kendimizi tanıyarak bizi neyin mutlu edeceğini bulabiliriz; bunu başkasından beklemekse mutsuzluğun formülü olsa gerek.

Çocukken, babamızdan bize daha çok harçlık vermesini, annemizden her gün sevdiğimiz yemeği yapmasını; Yetişkinken, eşimizden/sevgilimizden bize daha çok ilgi göstermesini, daha çok çiçek vs almasını bekliyoruz. Bazen de eşimizin/sevgilimizin başka erkekle/kadınla konuşmasını istemiyoruz. Hep arkadaşlarımız sürekli bizi arasın istiyoruz. İş yerinde patronumuzdan daha fazla anlayış, evde ise çocuğumuzdan daha fazla saygı göstermesini umuyoruz. Yaptığımız her şey beğenilsin, pohpohlanalım istiyoruz. Herkes için biricik olalım, en çok bizi sevsinler, adeta dünya bizim etrafımızda dönsün beklentisi içine giriyoruz. Tüm bunları isteyen egomuz aslında. Bizim besleyemediğimiz benliğimiz, düşük öz saygımız, kendimize güvensizliğimiz. Onlar o kadar aç ki; biz onları doyurmadığımızda diğer insanlara saldırıyorlar ve sürekli istiyorlar. Kendine güvenen biri, insanların onu şımartmasına, iltifatlar etmesine muhtaç değildir. Kendini değerli bulan biri sürekli olarak sevildiğini hissetmek istemez. Kendini hor görmeyen, düşük öz saygısı olmayan biri sürekli saygı, anlayış beklemez… Sağlıklı bir egoya sahipsek diğer insanlar bizi mutsuz edemez.

“Kendimi her zaman mutlu hissederim. Neden biliyor musunuz? Çünkü kimseden bir şey ummam. Beklentiler daima yaralar.” demiş, Shakespeare. Gerçekten yapabiliyorsa mutlu olmak için çok zorlanmadığı kesin.

Demem o ki,mutlu olmanın birinci formülü beklentileri bir kenara bırakıp kendimize yetmeyi öğrenmek.Mutlu olmak öğrenilebilen bir durum çünkü.Diğer formülse hayatımızı yönlendiren seçimlerimizi kendimiz yapmak ve sonuçlarının sorumluluğunu almaktır.Ve son formül de hayata olumlu bakabilme becerisi geliştirmek ve an’da kalmayı öğrenmektir.

Sevgilerimle….Mutlu kalın….EDLAN BOSTANCI(İLETİŞİM DANIŞMANI/EĞİTMEN)